တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္ျပည္က ဆရာၾကီးရဲ႕ သမီးဟာ အလြန္ေခ်ာေမာလွပသတဲ့။ အဲဒီလိုေခ်ာေမာလြန္းလို႕ ၾကိဳက္တဲ့သူေတြကလဲ မ်ားတာေပါ့။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ သူေဌးသားေတြ၊မုူးမတ္သားေတြနဲ႕ ကုန္သည္သားေတြ လာလာတင္ေတာင္းၾကတာ မနည္းဘူးေပါ့။
တစ္ေန႕ေတာ့ ဆရာၾကီးဟာ သူ႕သမီးကို လိုခ်င္တဲ့သူေတြအားလံုးကို စုစည္းဖို႕ေခၚလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးဆံုတာနဲ႕ ဆရာၾကီးက လူတိုင္းကို သစ္ေစ့ေလးတစ္ေစ့စီ ေပးပါတယ္။
" ဒီသစ္ေစ့ေတြကို အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ စိုက္ပ်ိဳးၿပီး ေန႕တိုင္းျပဳစုရမယ္ တစ္ႏွစ္ၾကာရင္ အဲဒီအပင္ေတြနဲ႕ ျပန္လာရမယ္။ အပင္ေတြ အၾကီးဆံုးနဲ႕ အေကာင္းဆံုးျပဳစုနိုင္မယ့္သူကို ငါ့သမီးနဲ႕ေပးစားမယ္" လို႕ဆိုသတဲ့။
သူေဌးသားေတြ မူးမတ္သားေတြလဲ အလုအယက္ အေစ့ေတြကို ယူၾကတယ္။ သူတို႕အထဲမွာ ဆရာၾကီးသမီးကို ခ်စ္ျမတ္နိုးတဲ့ သူေဌးသားေလးတစ္ဦးလဲ ပါသတဲ့။ သူဟာ သာမန္သူေဌးတစ္ေယာက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အျခားသူေဌးသားေတြၾကားမွာေတာ့ မထင္မရွားတစ္ေယာက္ေပါ့။
သူလဲအိမ္ကိုျပန္လာၿပီးေတာ့ အပင္ေလးကို ေရေလာင္း၊ ေျမၾသဇာေတြေကၽြးရင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဆရာၾကီးရဲ႕ သမီးေလးကို ျမင္ေယာင္ေနတာေပါ့။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အထိ သူ႕အပင္ဟာ အေညွာင့္ေတာင္ မထြက္ေသးပါဘူး။ သူက တျခားသူေဌးသားေတြနဲ႕ေမးၾကည့္ေတာ့ တျခားသူေဌးသားေတြလဲ အပင္မထြက္ေသးဘူးလို႕သိရတယ္။ သူလဲစိတ္ေအးေအးနဲ႕ ဆက္လက္ျပဳစုေပမယ့္ သံုးလၾကာတာေတာင္ အပင္က အေညွာင့္ေတာင္ မထြက္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ တျခားသူေဌးသားေတြရဲ႕ အပင္ေတြဟာ အတန္အသင့္ အရြယ္ေရာက္ေနၾကၿပီ။
ဒီေတာ့ သူသိလိုက္တယ္။ သူ႕အေစ့ဟာ ေသသြားၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႕ပဲ သူအၾကံတစ္ခုရတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက အေစ့ဆိုင္မွာ ပန္းပင္အေစ့တစ္ခုကို ယူၿပီးေတာ့ အိမ္ကို အျမန္ျပန္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႕အေမက သူပန္းအိုးထဲကို ပန္းေစ့ထည့္ဖို႕ျပင္ေနတာျမင္တာနဲ႕ ေမးတာေပါ့။ သူကလဲ အၾကံအတိုင္းေျပာလိုက္တယ္။ သူ႕အေမကေတာ့ " သားရယ္ မင္းကိုေပးလိုက္တဲ့အပင္မေပါက္တာ မေပါက္ပါေစ ဒီလိုမရိုးမသားေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႕" လို႕ေျပာသတဲ့။သူလဲ မလုပ္ေတာ့ဘဲ အေစ့ေတြကို လြင့္ပစ္လိုက္တယ္။
တစ္ႏွစ္ၿပည့္လို႕ ဆရာၾကီးက ျပန္ေခၚတဲ့ေန႕ကိုေရာက္ၿပီ။ သူကေတာ့ ပန္းအိုးထဲမွာ ေျမၾကီးကလြဲလို႕ ျမက္ပင္ေတာင္မရွိဘူး။ သူမသြားဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အေမက " သြားလိုက္ပါကြယ္ မေပါက္ရင္ မေပါက္ဖူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေပါ့တဲ့" သူလဲ ပန္းအိုးအလြတ္ကိုကိုင္ၿပီးေတာ့ လာခဲ့တယ္။
ဆရာၾကီးအိမ္ေရွ႕မွာ ပန္းအိုးေတြ တန္းစီေနတယ္။ လွပၿပီး သန္မာတဲ့ ပန္းပင္ေတြ တစ္ပံုၾကီးပဲ။ အားလံုးကလဲ ပန္းေတြပြင့္ေနၾကၿပီးေတာ့ အေရာင္စံုနဲ႕ ပန္းျပပြဲထဲ ေရာက္ေနသလိုခံစားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက ပန္းအိုးအလြတ္ကို ခ်လိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြ အကုန္၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။ ေလွာင္ေျပာင္ၾကတယ္။ သူလဲ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားလိုက္တယ္။
မၾကာဘူး။ ဆရာၾကီးက ပန္းပင္ေတြကို လိုက္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိုးအလြတ္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဒါဘယ္သူ႕အိုးလဲေပါ့။ သူကထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိုးပါ လို႕ျပန္ေျဖတယ္။ အားလံုးကလဲ ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆရာၾကီးက
" ကၽြန္ုပ္သမီးအတြက္ ၾကင္ယာကို ရွာေတြ႕ၿပီ ထိုသူကားတျခားမဟုတ္ ဒီသူငယ္ပဲ" ဆိုၿပီး သူ႕ကိုလက္ညိဳးထိုးတယ္။ သူလဲ ေၾကာင္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆရာၾကီးက " ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိၾကတယ္မလား " ဟုလူအမ်ားကို လွည့္ေျပာတယ္။
" တကယ္ေတာ့ ငါေပးလိုက္တဲ့ အေစ့ေတြဟာ ျပဳတ္ၿပီးသား ဖုတ္ၿပီးသား အေစ့ေတြပဲ လံုး၀ကို အပင္မေပါက္နိုင္ဘူး မင္းတို႕က ငါေပးလိုက္တဲ့ အေစ့ေတြေသကုန္လို႕ အေစ့အသစ္၀ယ္ၿပီး ငါ့ကိုလွည့္စားဖို႕ ၾကိဳးစားၾကတယ္ ငါက ရုိးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့လူကို လိုခ်င္လို႕ ဒီလိုမ်ိဳးစမ္းသပ္ခဲ့တာပဲ "
ေနာက္ေတာ့ သူေဌးသားေတြလဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္အိုးေတာင္ ကိုယ္ျပန္မသယ္နိုင္ပဲ ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။ သူမ်ားျဖစ္တုန္းက ၀ိုင္းရယ္ခဲ့တဲ့လူေတြ အခုေတာ့ ၿပံဳးေတာင္မၿပံဳးနိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ထရယ္လိုက္တဲ့သူရွိတယ္။ သူကေတာ့ ဘယ္သူျဖစ္မယ္ထင္လဲ. . .
ေသခ်ာတယ္ . . .သူပဲေပါ့
Credit :www.kanaung.net
ဤစာဖတ္သူမ်ားအားလံုးစိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြရရွိႏိုင္ပါေစလို႔ေ႐ႊခ်စ္သူမွဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သေပးပါတယ္။
မွ်ေဝေပးျခင္းဟာလည္းေမတၱာတစ္မ်ိဳးပဲမို႔မွ်ေဝေပးပါေနာ္...
