ဘြားဘြားကို အေဖဒီလို ရိပ္သာပို႔ပစ္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္လံုးဝမထင္ခဲ့။ သည္လိုအလုပ္မ်ိဳး လုပ္ရက္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွလဲ မေတြးရဲခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ယခု အေဖလုပ္ရပ္ျပီ။
ယေန႔ညဟာ မိသားစုစားပြဲအတြက္ ေနာက္ဆံုးညေပ။ ဘြားဘြားရယ္၊ အေဖရယ္၊ အေဖေနာက္ယူမည့္ ကြ်န္ေတာ့္ မိေထြးေလာင္းႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ ညစာစားပြဲျဖစ္သည္။ အိမ္တြင္ ဟုိတယ္မွ မွာထားသည့္ စားဖြယ္အစံုလင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အေဖက သူ႔ဇနီးေလာင္းကို သြားေခၚေနသည္။ အိမ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဘြားဘြားႏွစ္ေယာက္တည္း။ ယခင္က အလြန္သာယာစိုေျပသည့္ ေဂဟာၾကီးက ယခုအလြန္ေျခာက္ေသြ႔ကာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
ဘြားဘြားထံမွ အသံစၾကားလာရသည္။ “ေျမးေလးရယ္-- ဝမ္းမနည္းပါႏွင့္ဟု။ ဘြားဘြားႏွင့္ ရိပ္သာက သင့္ေတာ္ပါတယ္။ ဟိုမွာ တရားေအးေဆး အားထုတ္လို႔ ရပါသည္ဟု”။ ကြ်န္ေတာ့္ထံမွ ဘာသံမွ ျပန္၍မထြက္ေပ။ ငိုခ်င္လို႔ေတာ့မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မွာ အလိုလို နားလည္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အား ကြ်န္ေတာ့္ဘြားဘြား ေျဖသိမ့္ေပးေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေအးေဆး မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ျပင္ဆင္စရာရွိသည္ကို ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ေပးထားလိုက္သည္။
၈နာရီခြဲ ဝန္းက်င္တြင္ အေဖႏွင့္ သူ၏ဇနီးေလာင္းေရာက္လာသည္။ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ခ်ိတ္လို႔။ အေဖ့ထံမွ စကားတစ္ခြန္းထြက္လာသည္။ “အေမႏွင့္ သားတို႔ေရ--- ညစာအတူတူစားရေအာင္” ဟူ၍။ ကြ်န္ေတာ္ အဘြားလက္ကိုတြဲကာ ထမင္းစားခန္းသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အဘြားကို ထမင္းထည့္ေပးကာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထမင္းစားဖို႔ စတင္ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေဖက အဖြားလက္ထဲသို႔ ပိုက္ဆံ ၁၀သိန္း ထည့္ေပးေနသည္။ ပါးစပ္ကလဲေျပာသည္။ “အေမ လွဴစရာရွိတာ လွဴရေအာင္” ဟူ၍။
ထိုအရာကို ျမင္သည့္ အေဖ့ဇနီးေလာင္းက “ ရိပ္သာမွာ ဘာလွဴစရာရွိလို႔လဲ။ ၁၀သိန္းေတာင္ မလိုပါဘူး”ဟူသည့္ စကားျပန္ထြက္လာသည္။ အေဖ့မ်က္ႏွာ နီရဲတက္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္နားလည္လိုက္သည္။ အေဖေဒါသထြက္ေနျပီ။
အေဖ့ဇနီးေလာင္းက ျပန္ေျပာသည္။ “ဒါေလးေျပာတာကို ျဖစ္ေနလိုက္တာ”ဟုဆိုကာ ထမင္းစားဝိုင္းမွ ထထြက္သြားသည္။ အေဖဘာလုပ္ရမလဲ မသိသည့္အခ်ိန္တြင္ ဘြားဘြားက “ ဟုတ္လဲ ဟုတ္တာပဲသားရယ္။ အေမ့အတြက္ ၁၀သိန္းေလာက္ မလိုပါဘူး” ဟုဆိုကာ ေငြကို ျပန္ေပးေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ေငြကို ဝင္ယူလိုက္ကာ ဘြားဘြားလက္ထဲ ေငြ၅သိန္းထည့္ေပးလိုက္ကာ အေဖ့ကို ေငြ ငါးသိန္းျပန္ေပးလိုက္သည္။ အေဖက နားမလည္ဟန္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္လည္း “အေဖဒီေငြ ၅သိန္းကို သိမ္းထားလိုက္ပါ။ အေဖ ဘြားဘြားလို အသက္ရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ဒီလိုမၾကံဳဘူးဟု မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ၾကံဳလာသည့္အခါ သံုးလို႔ရေအာင္ သိမ္းထားလိုက္ပါ”ဟု ေျပာကာ ေငြကိုထည့္ေပးလိုက္သည္။ အေဖ့မ်က္ဝန္းထဲ မ်က္ရည္ဝဲလာသည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို နားလည္ဟန္တူသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာစကားမွ်မထြက္လာ။ ဖြားဖြားက အားလံုးကို နားလည္သည့္သေဘာႏွင့္ “သားရယ္--- အေမနားလည္ပါတယ္။ သားကိုအျပစ္မယူပါဘူး”ဟူသည့္ စကားက တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေဂဟာေလးကို လႊမ္းျခံဳသြားသည္။
credit to Aye Chan Mon
ဤစာဖတ္သူမ်ားအားလံုးက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ေ႐ႊခ်စ္သူမွဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သေပးပါတယ္။
မွ်ေဝေပးျခင္းဟာလည္းေမတၱာတစ္မ်ိဳးပဲမို႔မွ်ေဝေပးပါေနာ္...
