(၁)
ျမန္မာမွဳတြင္ ‘စုန္း ဟူေသာအမည္ကို အားလံုုးသိၿပီးျဖစ္ေနၾက၏၊ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ ၊အလယ္ ပိုင္း ေျမလတ္ေဒသ၊အထက္ပိုင္အညာေျမႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား အထိ ‘စုန္း’ ‘စုန္းပညာ’ ‘စုန္းမ’စသည့္အမည္နာမမ်ားကို လူႀကီးသူမတို႔ေျပာျပမွဳမ်ားေၾကာင့္ ကေလး အရြယ္ကပင္နားယဥ္ေနေပၿပီ။ နားယဥ္ရံုမွ်မက အခ်ိဳ႕လည္း ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရသူမ်ားရွိ၏။’စုန္း’ ဟု ဆိုသည္ႏွင့္ ျပဳစားသည္ဟုမွတ္ခ်က္ျပဳၿပီးျဖစ္သည္။ ျပဳစားသည္ဆိုရာတြင္ အေကာင္းမရွိ အဆိုသာ ရွိ၏။စုန္းျပဳစားျခင္းခံရသူသည္ ငိုျခင္း၊ရယ္ျခင္း၊ေၾကာက္လန္႔ျခင္း စသည္မ်ားခံစားရသည့္ျပင္ လူမမာ တေယာက္ကဲ့သို႔ပင္ အၿမဲတမ္းၿငိဳးငယ္ေနတတ္၏။
စုန္းျပဳစားပံုကလည္း ေနရာေဒသအေလွ်ာက္ လူမ်ိဳးမ်ား၏ ဓေလ့စရိုက္မ်ားအေပၚမူတည္ကာ တေနရာႏွင့္တေနရာကြဲျပားလွ်က္ရွိ၏။ သည့္အျပင္မုန္းလို႔ျပဳစားသည္၊ခ်စ္လို႔ျပဳစားသည္လည္း ဆိုၾက ျပန္သည္။
ယခုစာေရးသူေဖာ္ျပမည့္အေၾကာင္းအရာမွာ စာေရးသူ၏ဖခင္ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို ဖခင္ေျပာျပခဲ့သျဖင့္ မွတ္မိေနေသာအေၾကာင္းအရာကို ျပန္လည္ေရးသားေဖာ္ျပ ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ယခုစာပါအေၾကာင္းအရာထဲတြင္ေဖာ္ျပထားေသာ နံမည္မ်ားမွာ မူလအမည္မ်ား မဟုတ္ပဲ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးႏွင့္ေပးထားေသာအမည္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းအရာကသာအမွန္ ျဖစ္ပါ၏။အဘယ္ေၾကာင့္ဟူမူ စုန္း ျပဳစားျခင္းခံရသူမ်ား၏ အဆက္အႏြယ္မိသားစုမ်ားအား တစံုတရာ ထိခိုက္မည္စုိးေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါ၏။
(၂)
သူေဌးကုန္းေရေက်ာ္ရြာကေလးသည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ ၀ါးခယ္မၿမိဳ႕နယ္အပိုင္ ဧရာ၀တီ ျမစ္လက္တက္ျမစ္ႀကီးတစင္း၏ ျမစ္ကမ္းနေဘးတြင္တည္ရွိေသာရြာတရြာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္ မ်ားေနထိုင္ရာျဖစ္ပါ၏။ သည္ေနရာတြင္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသားတို႕ တဦးႏွင့္တဦး တရြာႏွင့္တရြာ ေနာက္ ေျပာင္ကစားၾကေသာစကားရွိပါသည္။ `ေဟ့ေကာင္ ငါတို႔က ျမစ္ႀကီးဘိုးသားကြ၊ မင္းတို႔က ေခ်ာင္း တြင္းေျမာင္းတြင္းသားေတြ´ဟုပင္ျဖစ္ပါသည္။ ျမစ္ႀကီးဘိုးဆိုသည္မွာ ယခု သူေဌးကုန္းေရေက်ာ္ရြာ ကဲ့သို႔ ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီး၏ကမ္းနဖူးေပၚတြင္တည္ရွိျခင္းျဖစ္ၿပီး။ေခ်ာင္းတြင္းေျမာင္းတြင္းဆိုသည္မွာ ျမစ္လက္တက္ ေခ်ာင္းငယ္၏ေဘးကမ္းနဖူးေပၚတြင္တည္ရွိေသာရြာပင္ျဖစ္ပါသည္။ ၾကြားရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းမွာ ျမစ္ႀကီးဘိုးရွိရြာမ်ားတြင္ ဧရာ၀တီသေဘၤာႀကီးမ်ားဆိုက္ကပ္ၾကၿပီး ရန္ကုန္အစရွိ ေသာၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားသို႕သြားလာ ကုန္ေရာင္း၀ယ္ျပဳႏိုင္ၾကေသာ္လည္း။ေခ်ာင္းတြင္းရြာကေလးမ်ားတြင္မူ သေဘၤာႀကီးမ်ားမ၀င္ေရာက္ႏိုင္ပဲ ေလွငယ္ျဖစ္ျမစ္ႀကီးဘိုးသို႔ထြက္ကာ ျမစ္ႀကီးဘိုးရွိ၇ြာမွတဆင့္သာ သေဘၤာစီးႏိုင္ၾကသည္ကို အႏိုင္ယူေနာက္ေျပာင္ၾကျခင္းျဖစ္ေပ၏။
သူေဌးကုန္းေရေက်ာ္ရြာကေလး၏သက္တမ္းကို ခန္႔မွန္းရန္ခက္ေသာအေနအထားပင္ျဖစ္ပါ ၏။အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ သာယာ၀တီမင္းလက္ထက္တြင္ သာယာ၀တီမင္းစီးေသာ ေလွေတာ္၏ ပဲ့နင္း ႀကီးမွာ ေရႊေလာင္းသား ဦးပ်ံ႕ပင္ျဖစ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီလက္ထက္ ၿမိဳ႕ျပတခုတည္ေထာင္ရန္ အဂၤလိပ္အာဏာပိုင္တို႔ကစီမံရာတြင္ ေရႊေလာင္းရြာႀကီးကို ၿမိဳ႕အျဖစ္ထူေထာင္ရန္ စီမံဖို႔ဆံုးျဖတ္ၾက၏။ ဦးပ်ံ႕ႀကီးႏွင့္ရြာသားအားလံုးက အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕စီမံမွဳကို သေဘာမတူပဲကန္႕ကြက္ၾကၿပီး အျခားေနရာ တေနရာကိုရွာေပးမည္ဟုတင္ျပသည္ကို အာဏာပိုင္တို႔ကလက္ခံသျဖင့္ က်ယ္ပ်ံ႕ေသာေျမျပင္ရွိရာ ၀ါးေတာ္ႀကီးတခုကို ရွာေဖြေပးၾကသျဖင့္ ထိုေနရာကို ၿမိဳ႕အျဖစ္စီမံကာ ၀ါးခယ္မ ဟုအမည္ေပးခဲ့ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္၀ါးခယ္မၿမိဳ႕သည္ အဂၤလိပ္ေခတ္ဦးတြင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္ဟု မွတ္သားမိ၏။ ၀ါးခယ္မၿမိဳ ၏ပထမသူႀကီးကို မသိပါ။ပထမသူႀကီး၏သားမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးအရာႀကီး၊သူ႕ညီ ဦးလူကေလးတို႔ စဥ္ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့။ ဦးလူကေလးသည္ သူေဌးကုန္း ေရေက်ာ္ရြာသူႀကီးဦးေမာင္သင္၏သမီး ေဒၚညြန္႔ ႏွင့္အိမ္ ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။ ဦးအရာႀကီးႏွင့္ ဦးလူကေလး မိသားစုသည္ ၀ါးခယ္မၿမိဳ႕စာေရးကုန္း လမ္း တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ယခုတိုင္ ဦးအရာႀကီး၊ဦးလူေလးမ်ိဳးဆက္ႏွင့္ ဦးေမာင္သင္ မ်ိဳးဆက္မ်ား ေနထိုင္ လွ်က္ရွိသည္။ (မဂၤလာဦးေအာင္ေမာငး္ဇာတ္သဘင္ကို ဦးအရာႀကီး၏ဖခင္ ကူေထာင္ေပး ခဲ့ျခင္ း ျဖစ္ပါသည္)။
ၿမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏၀မ္းစာတိုက္ႀကီးအျဖစ္လည္းေကာင္း စပါးက်ည္ အျဖစ္လည္းေကာင္းတင္စားေခၚေ၀ၚၾကသည္။ အေၾကာင္းရင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းစပါးေကာင္း စပါး သန္႔မ်ားအမ်ားဆံုးထြက္ရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါ။ထိုမွ်မက ေရခ်ိဳ၊ေရငံထြက္ကုန္မ်ားလည္း အလြန္ပင္ေပမ်ားလွပါ၏။အေနာက္ရိုးမေတာင္တန္းႀကီးက ျမန္မာႏိုင္ငံ။တံတိုင္းႀကီးသဖြယ္တည္ရွိ ေနၿပီး သစ္ေတာမ်ားကလည္း အဖိုးတန္သဘာ၀သယံဇာတေပါမ်ားရာလည္းျဖစ္ေပသည္။
ၿမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသတြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအျပင္ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ား ကုလားလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ရွင္ဘုရင္ေခတ္ကပင္ ရြာခ်င္းဆက္အတူေနထိုင္ခဲ့ၿပီး အဂၤလိပ္ကိုလိုနီေခတ္တြင္ ပိုမိုမ်ားျပားလာသည္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကေသာ လူမ်ိဳးအသီးသီးတို႔သည္ ဘိုးဘြား စဥ္ဆက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမထူေထာင္ေသာလုပ္ငန္းမ်ား အျပင္သားငါးရွာေဖြေသာလုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းမွဳျပဳၾက။၏။အဓိကလုပ္ငန္းမွာမူ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းပင္ျဖစ္သည္။ ဓားမဦးခ်အလုပ္ဟုေခၚဆိုၾက၏။
သူေဌးကုန္းေရေက်ာ္ရြာဟုေခၚဆိုျခင္းမွာလည္း အေၾကာင္းရွိပါ၏။ ဂ်ပန္ေခတ္မွသည္ ဖဆပလ ေခတ္အထိ သက္တမ္းၾကာရွည္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ သူႀကီးဦးေမာင္သင္သည္ ေရေက်ာ္ရြာကို အုပ္ခ်ဳပ္ထူေထာင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ဦးေမာင္သင္။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ မ်ိဳးရိုးမွာ မႏၱေလးမွပင္ျဖစ္ပါ၏။ ဦးေမာင္သင္၏ဖခင္လက္ထက္ကပင္လွ်င္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသမွ ဆန္မ်ားကို ကိုယ္ပိုင္ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာႀကီးမ်ားျဖင့္ လာေရာက္၀ယ္ယူကာ ျမန္မာျပည္အႏွံ႕အျပားသာမက အိႏိၵယႏိုင္ငံသို႔ပါတင္ပို႔ ၿပီးအျပန္တြင္ အေမႊးအႀကိဳင္မ်ား၊ဘယေဆးမ်ား၊ အထည္အလိပ္မ်ားကိုျပန္လည္တင္ေဆာင္ကာ ျပည္တြင္းတြင္ေရာင္းခ်၏။ အျပန္တြင္အထက္ပါပစၥည္းမ်ားအျပင္ ျမတ္စြာဘုရားရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ မ်ားပါ ပူေဇာ္ယူေဆာင္လာၿပီး မိမိ၏သားသမီးမ်ား ေဆြမ်ိဳးမ်ားကိုေပးကာ ကိုးကြယ္ေစ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူႀကီးဦးေမာင္သင္။အဆက္အႏြယ္ျဖစ္ေသာ ေျမးျမစ္မ်ားထံတြင္ အစဥ္အ ဆက္ကိုးကြယ္ခဲ့ေသာ ေရွးေဟာင္းဆင္းတုေတာ္မ်ား ယခုတိုင္ရွိေနရံုမွ်မက သူေဌးကုန္းေရေက်ာ္ရြာ တြင္ သူႀကီးဦးေမာင္သင္ပင့္ေဆာင္ခဲ့ေသာ Óဏ္ေတာ္ ၆ ေပမွအထက္ရွိ သစ္သားရုပ္ပြားေတာ္၊ေၾကး ဆင္းတုေတာ္ႏွင့္ ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္ႀကီးမ်ားကို ယခုတိုင္ပင္ သူေဌးကုန္းေရေက်ာ္ရြာ ဘုန္းေတာ္ ႀကီးေက်ာင္းမွ သိမ္ေတာ္ႀကီးအတြင္းတြင္ဖူးေမွ်ာ္ႏိုင္ၾကပါသည္။(၁၉၇၀ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္မွလူအခ်ိဳ႕ ေရေက်ာ္ရြာသို႔ေရာက္လာၿပီး သစ္သားရုပ္ပြားေတာ္တဆူကို သူတို႔ကျပင္ေပးမည္။က်န္ ရုပ္ပြားေတာ္ မ်ားကိုလည္း ေရာင္ေတာ္ဖြင့္ေပးမည္။ သစ္သားရုပ္ပြားေတာ္တဆူကို သူတို႔ကိုေပးပါ ဟုေျပာသျဖင့္ ဦးေမာင္သင္၏ေျမးျဖစ္သူ ေဒၚပုႀကိဳင္က သူ၏ေမာင္ေတာ္သူ ရန္ကုန္ရွိ ဦးေအးသိန္းထံအေၾကာင္း ၾကားရာ ဦးေအးသိန္းက ရုပ္ပြားေတာ္ေတြကို ဘာမွမုလုပ္ႏွင့္ သူတို႔ကိုလည္းမေပးပါႏွင့္ဟုေျပာသျဖင့္ ထိုလူမ်ားျပန္သြားၾက၏။)
စုန္းအေၾကာင္းျပန္ဆက္ၾကပါဦးစို႔ –
ဦးလွေမာင္သည္ သူႀကီးဦးေမာင္သင္ၿပီးေနာက္ သူေဌးကုန္းေရေက်ာ္ရြာ၏ သူႀကီးပင္ျဖစ္ပါ သည္။ဦးလွေမာင္လက္ထက္တြင္ပင္ ေခတ္ေျပာင္းကာ ျပည္သူ႔ေကာင္စီေခတ္ေရာက္လာသျဖင့္ ရြာတြင္သူႀကီးေခတ္မဟုတ္ပဲ ေက်းရြာေကာင္စီဥကၠဌကေခတ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဦးလွေမာင္အေနျဖင့္ ေက်းရြာတရားသူႀကီးအျဖစ္ေဆာင္ရြက္၏။သူသည္လယ္ယာလုပ္ငန္းကို ဦးစီးစီမံသည့္အျပင္ ယခင္ ကလုပ္လက္စလုပ္ငန္းျဖစ္ေသာ သေဘၤာျဖင့္လွည့္လည္ေရာင္း၀ယ္ေသာလုပ္ငန္းကိုလည္းေဆာင္ ရြက္ေနေပရာ ဦးလွေမာင္တို႕အဖြဲ႕က ၀ါးခယ္မၿမိဳ႕နယ္အတြင္းသို႔ျပန္လည္ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ သရက္ ေတာရြာရွိ ဦးျမစိန္တို႕ေနအိမ္တြင္ ၀င္ေရာက္တည္းခိုေလ့ရွိ၏။ ဦးျမစိန္ကလည္း လယ္ယာလုပ္ငန္း အျပင္ သားသမီးမ်ားက ကုန္စံုဆိုင္မ်ားဖြင့္လွစ္ထား၏။ ဦးျမစိန္မိသားစုကလည္း ဦးလွေမာင္တို႔အဖြဲ႔ အေပၚအလြန္ေဖာ္ေရြၿပီး ဧည့္ပ်ဴ ငွာရွိၾကေပသည္။ဦးလွေမာင္ႏွင့္ ေဆြရင္းမ်ိဳးခ်ာမ်ားကဲ့သို႔ျဖစ္ေနေပၿပီ ဦးလွေမာင္ကလည္း ဦးျမစိန္မွာေသာကုန္မ်ားအေပၚ အျမတ္မယူပဲ ေစ်းရင္းအတိုင္းပင္ျပန္လည္ကာ ေရာင္းခ်ေပး၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ဦးလွေမာင္တို႔အဖြဲ႕က ဦးျမစိန္တို႔အိမ္တြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ပင္ တည္းခိုကာ စားေသာက္ၾကရသျဖင့္ ေက်းဇူးကိုသိတတ္စြာ ဆပ္ရာေရာက္ေသာေၾကာင့္ပါပင္။
ဦးျမစိန္ထံတြင္ သားသမီးမ်ားစြာရွိသည့္အနက္ သူ႔အိမ္ႏွင့္သူျဖစ္ေနၾကေပရာ ဦးျမစိန္ႏွင့္အတူ ေနသူ သမီးတေယာက္ရွိ၏ အမည္မွာ မခင္ဆင့္ျဖစ္ၿပီး ေခ်ာလွယံုမွ်မက ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕သူလည္း ျဖစ္ပါ၏။ ဦးလွေမာင္တို႔အဖြဲ႕အေပၚ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံရာတြင္ တာ၀န္ေက်လြန္းသျဖင့္ ဦးလွေမာင္တို႕က ပင္အားနာေနရေပသည္။
သို႔ျဖင့္ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းေသာဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ ေသြးသားေတာ္စပ္သူမ်ားသဖြယ္ ခင္မင္တြယ္ တာေနၾကေပသည္။ မခင္ျမင့္သည္ စုန္းျပဳစားျခင္းခံထားရသူတေယာက္ျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္းေနခ်ိန္တြင္ ဦးလွေမာင္တို႔အဖြဲ႕ ေနထိုင္စားေသာက္ေရးအတြက္ သြက္သြက္လက္လက္ျဖင့္ လိုသည္မရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ေသာ္လည္း စုန္း ၀င္ပူးေသာအခ်ိန္တြင္မူ ငိုလိုက္ ရယ္လိုက္ ေၾကာက္ပါၿပီ ဟုေအာ္ လိုက္ျဖစ္ေနတတ္၏။တခါတရံစုန္းမဆိုသူက´ငါ့ကိုဘာမွတ္လို႔လဲ သတ္ပစ္မယ္´ စသည္ျဖင့္ႀကိမ္း ေမာင္းတတ္ျပန္၏။ထိုသို႔ စုန္း၀င္ၿပီးထြက္သြားၿပီးေနာက္တြင္ မခင္ဆင့္မွာ ရက္အနည္းငယ္အထိ လူမ မာတေယာက္ကဲ့သို႔ အိပ္ယာထဲတြင္ လဲေနကာ အစားပ်က္ အေသာက္ပ်က္ အအိပ္ပ်က္ ခံစားေနရ တတ္၏။ဦးလွေမာင္က ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို သံုးႀကိမ္ထက္မနည္း ႀကံဳေတြ႕ရသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ရ၏။ မခင္ဆင့္၏ စုန္းျပဳစားခံေနရသည္ကို အထက္လမ္းဆရာဆိုသူတေယာက္က ကုစားေနသည္ကို ဦးလွေမာင္ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ္လည္း မခင္ဆင့္ေရာဂါက သက္သာထူးျခားျခင္းမရွိသည္ကိုလည္း ဦး လွေမာင္ကိုယ္တိုင္ျမင္ေနရ၏။
တေန႔တြင္ ဦးျမစိန္တို႔အိမ္သို႔ ဦးလွေမာင္တို႔ေရာက္ေနခိုက္ မခင္ဆင့္ စုန္းပူးခ်ိန္ႏွင့္ႀကံဳေန၏။ ထံုးစံအတိုင္းပင္ မခင္ဆင့္က ေၾကာက္ပါၿပီဟု ေအာ္ကာ ငိုေန၏။မခင္ဆင့္၏လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ႀကိဳးႏွင့္တုတ္ခ်ည္ျခင္းခံထားရသလို ပူးကပ္ေနကာ ခႏၱာကိုယ္ လဲက်မေယာင္ျဖစ္လိုက္ တေယာက္ ေယာက္က ဆံပင္ဆြဲၿပီးထူလိုက္သလိုျဖစ္ၿပီး ျပန္လည္မတ္လိုက္ႏွင့္ မသက္မသာခံစာေနရ၏။ ဦးလွေမာင္သည္ ထိုအျဖစ္ကိုၾကည့္ကာ အေတာ္ပင္စိတ္ထိခိုက္မိ၏။မခင္ဆင့္ မည္သို႔မည္မွ် ခံစားေနရမည္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိ၏။ ဦးလွေမာင္က ထိုစုန္းမဆိုသူကို ေျပာလိုက္၏။´ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒီအိမ္ဟာကၽြန္ေတာ္တို႔တည္းခိုရာ စားေသာက္ရာ ေက်းဇူးရွင္အိမ္ျဖစ္ပါတယ္။ မခင္ဆင့္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေက်းဇူးရွင္တေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ မခင္ဆင့္ကိုယ္စားလည္း ကၽြန္ေတာ္က အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။မခင္ဆင့္မွာအျပစ္ရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ ခင္ဗ်ား’ ။
ဦးလွေမာင္စကားဆံုးသည္ႏွင့္ မခင္ဆင့္ႏွဳတ္မွ စကားသံထြက္လာသည္။’ေကာင္းၿပီ ငါ့ ေမာင္ေတာင္းပန္လို႔ အမျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္ပါ့မယ္’။ ထိုအခါ အနီးတြင္ရွိေနေသာ အထက္လမ္း ဆရာက သူလက္မွေဆးႀကိမ္လံုးကိုေျမွာက္ကာ ‘ဟဲ့ စုန္းမ၊ ငါဆရာအမိန္႔ေပးတာကိုေတာ့ နင္က မနာခံဘူး ဧည့္သည္စကားကိုေတာ့ နားေထာင္တယ္ ငါ့ကိုမေလးစားဘူးလား’ ဟုေျပာလိုက္ရာ စုန္းမဆိုသူက ‘ ဟဲ့ ဆရာ နင္ကဆရာလုပ္ၿပီး သီလလည္းမရွိဘူး ဒီဧည့္သည္ေမာင္ေလးက ကုန္ သည္ျဖစ္ေပမယ့္ သီလလံုၿခံဳတယ္ ဒါေၾကာင့္သီလရွိတဲ့သူတဲ့စကားကို ေလးစားနားေထာင္တာ’ ဆရာဆိုသူၿငိမ္သြား၏။
ဦးလွေမာင္က ‘ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ ခုလိုကူညီတာကို သာဓုလည္းေခၚပါတယ္’ဟုေျပာ လိုက္ရာ စုန္းမဆိုသူက ‘ ငါ့ေမာင္ မမတို႔စုန္းပညာဆိုတာ သားစဥ္ေျမးဆက္ခံယူ ၾကတယ္။ မမ နံမည္က မျမခင္ ပါငါ့ေမာင္အေၾကာင္းရွိတဲ့အခါ မမနံမည္ကို တ ၿပီးေခၚလိုက္ပါ။ မမေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ပါ့မယ္’ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ မခင္ဆင့္လည္း ပကတိလူေကာင္းတေယာက္လို ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ျဖင့္စကားေျပာေတာ့သည္။
(၃)
ဦးလွေမာင္တို႔အေနျဖင့္ အထက္အညာဆီခရီးဆက္ေနရသျဖင့္ ဦးျမစိန္တို႔ထံမေရာက္သည္မွာ ႏွစ္လခန္႔ရွိေပၿပီ။ယခုမူ အညာကျပန္လာၿပီးေနာက္ ဆန္မ်ား၀ယ္ယူရန္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ လပြတၱာ ၿမိ္ဳ႕မွတဆင့္ ၀ါးခယ္မရွိ အမ်ိဳးျဖစ္သူအိမ္သို႔ေရာက္ေန၏။ ညစာစားၿပီးနားေနခ်ိန္တြင္ ဦးလွေမာင္၏ တပည့္ျဖစ္သူ ကိုလွေက်ာ္က အစ္ကို ဟုိစုန္းမဆိုတာ တကယ္မွန္လားမမွန္လား ေခၚၾကည့္ပါလားဗ် ဟုေျပာသျဖင့္ ဦးလွေမာင္က ခဏစဥ္းစားၿပီ ေအးဟုတ္တယ္ကြ ငါလည္းေမ့ေနတယ္ဟုဆိုလက္၏။ အျခားသူမ်ားကပါ ေျပာသျဖင့္ ဦးလွေမာင္က ‘မျမခင္ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ေတြ႔ခ်င္ပါသျဖင့္ လာေရာက္ရန္ ဖိတ္ၾကားပါတယ္’ဟုဆိုလိုက္၏။
မၾကာမီပင္ ဦးလွေမာင္တို႔တည္းခိုရာ အိမ္ရွင္ ဦးဘ၀မ္း၏သမီးျဖစ္သူမေစာေမ သည္ ဦးလွေမာင္ တို႔ႏွင့္စကားေျပာရာမွ မ်က္ႏွာအမူအယာေျပာင္းကာ ကိုယ္က အနည္းငယ္တုန္ လာၿပီးေနာက္ ‘ ကဲ ငါ့ေမာင္ မမ ေရာက္ၿပီ ဘာအေၾကာင္းရွိလို႔လဲ’ ဟုေျပာလိုက္ရာ ဦးလွေမာင္တို႔ အံ့အားသင့္ေနၾကၿပီး ေနာက္မွ ‘က်ေနာ့္ညီေတြက ဟုတ္မဟုတ္ စမ္းတဲ့အေနနဲ႕ေခၚခိုင္းလိုက္တာပါ က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါၿပီ’ ဟုေျပာလိုက္၏။ ထိုအခါ စုန္းမျဖစ္သူက ‘ ငါ့ေမာင္မယံုမရွိပါနဲ႕ စုန္းဆိုတာ တကယ္ရွိပါတယ္။ မဟုတ္ပဲ စုန္းေယာင္ေဆာင္ေနသူလည္းရွိတယ္။အစစ္နဲ႔ေတာ့ကြာပါတယ္။ မမတို႔က သီလလည္းေစာင့္ပါတယ္ သီလရွိသူေတြကိုလည္း ေလးစားပါတယ္’ ဟုေျပာလိုက္၏။ ဦးလွေမာင္က ‘မမကို ကၽြန္ေတာ္ေလးစား ယံုၾကည္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ’ ဟုေျပာလိုက္ရာ ‘ဒါျဖင့္မမ သြားမယ္’ဟုဆိုလွ်က္ထြက္သြား ေတာ့၏။
ဤစာဖတ္သူမ်ားအားလံုးေပ်ာ္႐ြင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစလို႔ေ႐ႊခ်စ္သူမွဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သေပးပါတယ္။
မွ်ေဝေပးျခင္းဟာလည္းေမတၱာတစ္မ်ိဳးပဲမို႔ မွ်ေဝေပးပါေနာ္...
Credit:World Myanmar(world-myanmar.com)
Unicode Version
ရးသားသူ။ ။မောင်မြေသစ်(ဝါးခယ်မ)
(၁)
မြန်မာမှုတွင် ‘စုန်း ဟူသောအမည်ကို အားလုံုးသိပြီးဖြစ်နေကြ၏၊မြန်မာပြည်အောက်ပိုင်း မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသ ၊အလယ် ပိုင်း မြေလတ်ဒေသ၊အထက်ပိုင်အညာမြေနှင့် တောင်တန်းဒေသများ အထိ ‘စုန်း’ ‘စုန်းပညာ’ ‘စုန်းမ’စသည့်အမည်နာမများကို လူကြီးသူမတို့ပြောပြမှုများကြောင့် ကလေး အရွယ်ကပင်နားယဉ်နေပေပြီ။ နားယဉ်ရုံမျှမက အချို့လည်း ကိုယ်တွေ့ကြုံခဲ့ရသူများရှိ၏။’စုန်း’ ဟု ဆိုသည်နှင့် ပြုစားသည်ဟုမှတ်ချက်ပြုပြီးဖြစ်သည်။ ပြုစားသည်ဆိုရာတွင် အကောင်းမရှိ အဆိုသာ ရှိ၏။စုန်းပြုစားခြင်းခံရသူသည် ငိုခြင်း၊ရယ်ခြင်း၊ကြောက်လန့်ခြင်း စသည်များခံစားရသည့်ပြင် လူမမာ တယောက်ကဲ့သို့ပင် အမြဲတမ်းငြိုးငယ်နေတတ်၏။
စုန်းပြုစားပုံကလည်း နေရာဒေသအလျှောက် လူမျိုးများ၏ ဓလေ့စရိုက်များအပေါ်မူတည်ကာ တနေရာနှင့်တနေရာကွဲပြားလျှက်ရှိ၏။ သည့်အပြင်မုန်းလို့ပြုစားသည်၊ချစ်လို့ပြုစားသည်လည်း ဆိုကြ ပြန်သည်။
ယခုစာရေးသူဖော်ပြမည့်အကြောင်းအရာမှာ စာရေးသူ၏ဖခင် ကိုယ်တိုင်ကြုံတွေ့ခဲ့ရသော အဖြစ်အပျက်ကို ဖခင်ပြောပြခဲ့သဖြင့် မှတ်မိနေသောအကြောင်းအရာကို ပြန်လည်ရေးသားဖော်ပြ ခြင်းသာဖြစ်ပါသည်။ယခုစာပါအကြောင်းအရာထဲတွင်ဖော်ပြထားသော နံမည်များမှာ မူလအမည်များ မဟုတ်ပဲ စာရေးသူ၏စိတ်ကူးနှင့်ပေးထားသောအမည်များဖြစ်ပါသည်။ အကြောင်းအရာကသာအမှန် ဖြစ်ပါ၏။အဘယ်ကြောင့်ဟူမူ စုန်း ပြုစားခြင်းခံရသူများ၏ အဆက်အနွယ်မိသားစုများအား တစုံတရာ ထိခိုက်မည်စိုးသောကြောင့်ပင်ဖြစ်ပါ၏။
(၂)
သူဌေးကုန်းရေကျော်ရွာကလေးသည် မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသ ဝါးခယ်မမြို့နယ်အပိုင် ဧရာဝတီ မြစ်လက်တက်မြစ်ကြီးတစင်း၏ မြစ်ကမ်းနဘေးတွင်တည်ရှိသောရွာတရွာဖြစ်ပြီး မြန်မာဗုဒ္ဓဘာသာဝင် များနေထိုင်ရာဖြစ်ပါ၏။ သည်နေရာတွင် မြစ်ဝကျွန်းပေါ်သားတို့ တဦးနှင့်တဦး တရွာနှင့်တရွာ နောက် ပြောင်ကစားကြသောစကားရှိပါသည်။ `ဟေ့ကောင် ငါတို့က မြစ်ကြီးဘိုးသားကွ၊ မင်းတို့က ချောင်း တွင်းမြောင်းတွင်းသားတွေ´ဟုပင်ဖြစ်ပါသည်။ မြစ်ကြီးဘိုးဆိုသည်မှာ ယခု သူဌေးကုန်းရေကျော်ရွာ ကဲ့သို့ မြစ်ပြင်ကျယ်ကြီး၏ကမ်းနဖူးပေါ်တွင်တည်ရှိခြင်းဖြစ်ပြီး။ချောင်းတွင်းမြောင်းတွင်းဆိုသည်မှာ မြစ်လက်တက် ချောင်းငယ်၏ဘေးကမ်းနဖူးပေါ်တွင်တည်ရှိသောရွာပင်ဖြစ်ပါသည်။ ကြွားရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းမှာ မြစ်ကြီးဘိုးရှိရွာများတွင် ဧရာဝတီသင်္ဘောကြီးများဆိုက်ကပ်ကြပြီး ရန်ကုန်အစရှိ သောမြို့ကြီးများသို့သွားလာ ကုန်ရောင်းဝယ်ပြုနိုင်ကြသော်လည်း။ချောင်းတွင်းရွာကလေးများတွင်မူ သင်္ဘောကြီးများမဝင်ရောက်နိုင်ပဲ လှေငယ်ဖြစ်မြစ်ကြီးဘိုးသို့ထွက်ကာ မြစ်ကြီးဘိုးရှိရွာမှတဆင့်သာ သင်္ဘောစီးနိုင်ကြသည်ကို အနိုင်ယူနောက်ပြောင်ကြခြင်းဖြစ်ပေ၏။
သူဌေးကုန်းရေကျော်ရွာကလေး၏သက်တမ်းကို ခန့်မှန်းရန်ခက်သောအနေအထားပင်ဖြစ်ပါ ၏။အကြမ်းဖျဉ်းအားဖြင့် သာယာဝတီမင်းလက်ထက်တွင် သာယာဝတီမင်းစီးသော လှေတော်၏ ပဲ့နင်း ကြီးမှာ ရွှေလောင်းသား ဦးပျံ့ပင်ဖြစ်ပါသည်။ အင်္ဂလိပ်ကိုလိုနီလက်ထက် မြို့ပြတခုတည်ထောင်ရန် အင်္ဂလိပ်အာဏာပိုင်တို့ကစီမံရာတွင် ရွှေလောင်းရွာကြီးကို မြို့အဖြစ်ထူထောင်ရန် စီမံဖို့ဆုံးဖြတ်ကြ၏။ ဦးပျံ့ကြီးနှင့်ရွာသားအားလုံးက အင်္ဂလိပ်နယ်ချဲ့စီမံမှုကို သဘောမတူပဲကန့်ကွက်ကြပြီး အခြားနေရာ တနေရာကိုရှာပေးမည်ဟုတင်ပြသည်ကို အာဏာပိုင်တို့ကလက်ခံသဖြင့် ကျယ်ပျံ့သောမြေပြင်ရှိရာ ဝါးတော်ကြီးတခုကို ရှာဖွေပေးကြသဖြင့် ထိုနေရာကို မြို့အဖြစ်စီမံကာ ဝါးခယ်မ ဟုအမည်ပေးခဲ့ကြ၏။ ထို့ကြောင့်ဝါးခယ်မမြို့သည် အင်္ဂလိပ်ခေတ်ဦးတွင်တည်ထောင်ခဲ့သည်ဟု မှတ်သားမိ၏။ ဝါးခယ်မမြို ၏ပထမသူကြီးကို မသိပါ။ပထမသူကြီး၏သားများဖြစ်ကြသော ဦးအရာကြီး၊သူ့ညီ ဦးလူကလေးတို့ စဉ်ဆက်အုပ်ချုပ်ခဲ့။ ဦးလူကလေးသည် သူဌေးကုန်း ရေကျော်ရွာသူကြီးဦးမောင်သင်၏သမီး ဒေါ်ညွန့် နှင့်အိမ် ထောင်ပြုခဲ့သည်။ ဦးအရာကြီးနှင့် ဦးလူကလေး မိသားစုသည် ဝါးခယ်မမြို့စာရေးကုန်း လမ်း တွင် နေထိုင်ခဲ့ပြီး ယခုတိုင် ဦးအရာကြီး၊ဦးလူလေးမျိုးဆက်နှင့် ဦးမောင်သင် မျိုးဆက်များ နေထိုင် လျှက်ရှိသည်။ (မင်္ဂလာဦးအောင်မောင်းဇာတ်သဘင်ကို ဦးအရာကြီး၏ဖခင် ကူထောင်ပေး ခဲ့ခြင် း ဖြစ်ပါသည်)။
မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသသည် မြန်မာနိုင်ငံ၏ဝမ်းစာတိုက်ကြီးအဖြစ်လည်းကောင်း စပါးကျည် အဖြစ်လည်းကောင်းတင်စားခေါ်ဝေါ်ကြသည်။ အကြောင်းရင်းမှာ မြန်မာနိုင်ငံတွင်းစပါးကောင်း စပါး သန့်များအများဆုံးထွက်ရာဖြစ်သောကြောင့်ပင်ဖြစ်ပါ။ထိုမျှမက ရေချို၊ရေငံထွက်ကုန်များလည်း အလွန်ပင်ပေများလှပါ၏။အနောက်ရိုးမတောင်တန်းကြီးက မြန်မာနိုင်ငံ။တံတိုင်းကြီးသဖွယ်တည်ရှိ နေပြီး သစ်တောများကလည်း အဖိုးတန်သဘာဝသယံဇာတပေါများရာလည်းဖြစ်ပေသည်။
မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသတွင် မြန်မာလူမျိုးများအပြင် ကရင်လူမျိုးများ ကုလားလူမျိုးများသည် ရှင်ဘုရင်ခေတ်ကပင် ရွာချင်းဆက်အတူနေထိုင်ခဲ့ပြီး အင်္ဂလိပ်ကိုလိုနီခေတ်တွင် ပိုမိုများပြားလာသည်။ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသတွင် အခြေချနေထိုင်ကြသော လူမျိုးအသီးသီးတို့သည် ဘိုးဘွား စဉ်ဆက်လုပ်ကိုင်ခဲ့သော လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးနှင့် ဥယျာဉ်ခြံမြေထူထောင်သောလုပ်ငန်းများ အပြင်သားငါးရှာဖွေသောလုပ်ငန်းများဖြင့် အသက်မွေးဝမ်းမှုပြုကြ။၏။အဓိကလုပ်ငန်းမှာမူ လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်းပင်ဖြစ်သည်။ ဓားမဦးချအလုပ်ဟုခေါ်ဆိုကြ၏။
သူဌေးကုန်းရေကျော်ရွာဟုခေါ်ဆိုခြင်းမှာလည်း အကြောင်းရှိပါ၏။ ဂျပန်ခေတ်မှသည် ဖဆပလ ခေတ်အထိ သက်တမ်းကြာရှည်အုပ်ချုပ်ခဲ့သော သူကြီးဦးမောင်သင်သည် ရေကျော်ရွာကို အုပ်ချုပ်ထူထောင်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ဦးမောင်သင်။ ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက် မျိုးရိုးမှာ မန္တလေးမှပင်ဖြစ်ပါ၏။ ဦးမောင်သင်၏ဖခင်လက်ထက်ကပင်လျှင် မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသမှ ဆန်များကို ကိုယ်ပိုင်နှစ်ထပ် သင်္ဘောကြီးများဖြင့် လာရောက်ဝယ်ယူကာ မြန်မာပြည်အနှံ့အပြားသာမက အိန္ဒိယနိုင်ငံသို့ပါတင်ပို့ ပြီးအပြန်တွင် အမွှေးအကြိုင်များ၊ဘယဆေးများ၊ အထည်အလိပ်များကိုပြန်လည်တင်ဆောင်ကာ ပြည်တွင်းတွင်ရောင်းချ၏။ အပြန်တွင်အထက်ပါပစ္စည်းများအပြင် မြတ်စွာဘုရားရုပ်ပွားဆင်းတုတော် များပါ ပူဇော်ယူဆောင်လာပြီး မိမိ၏သားသမီးများ ဆွေမျိုးများကိုပေးကာ ကိုးကွယ်စေ၏။
ထို့ကြောင့်ပင် သူကြီးဦးမောင်သင်။အဆက်အနွယ်ဖြစ်သော မြေးမြစ်များထံတွင် အစဉ်အ ဆက်ကိုးကွယ်ခဲ့သော ရှေးဟောင်းဆင်းတုတော်များ ယခုတိုင်ရှိနေရုံမျှမက သူဌေးကုန်းရေကျော်ရွာ တွင် သူကြီးဦးမောင်သင်ပင့်ဆောင်ခဲ့သော Óဏ်တော် ၆ ပေမှအထက်ရှိ သစ်သားရုပ်ပွားတော်၊ကြေး ဆင်းတုတော်နှင့် ကျောက်ဆင်းတုတော်ကြီးများကို ယခုတိုင်ပင် သူဌေးကုန်းရေကျော်ရွာ ဘုန်းတော် ကြီးကျောင်းမှ သိမ်တော်ကြီးအတွင်းတွင်ဖူးမျှော်နိုင်ကြပါသည်။(၁၉၇၀ ခုနှစ်တွင် ရန်ကုန်မှလူအချို့ ရေကျော်ရွာသို့ရောက်လာပြီး သစ်သားရုပ်ပွားတော်တဆူကို သူတို့ကပြင်ပေးမည်။ကျန် ရုပ်ပွားတော် များကိုလည်း ရောင်တော်ဖွင့်ပေးမည်။ သစ်သားရုပ်ပွားတော်တဆူကို သူတို့ကိုပေးပါ ဟုပြောသဖြင့် ဦးမောင်သင်၏မြေးဖြစ်သူ ဒေါ်ပုကြိုင်က သူ၏မောင်တော်သူ ရန်ကုန်ရှိ ဦးအေးသိန်းထံအကြောင်း ကြားရာ ဦးအေးသိန်းက ရုပ်ပွားတော်တွေကို ဘာမှမုလုပ်နှင့် သူတို့ကိုလည်းမပေးပါနှင့်ဟုပြောသဖြင့် ထိုလူများပြန်သွားကြ၏။)
စုန်းအကြောင်းပြန်ဆက်ကြပါဦးစို့ –
ဦးလှမောင်သည် သူကြီးဦးမောင်သင်ပြီးနောက် သူဌေးကုန်းရေကျော်ရွာ၏ သူကြီးပင်ဖြစ်ပါ သည်။ဦးလှမောင်လက်ထက်တွင်ပင် ခေတ်ပြောင်းကာ ပြည်သူ့ကောင်စီခေတ်ရောက်လာသဖြင့် ရွာတွင်သူကြီးခေတ်မဟုတ်ပဲ ကျေးရွာကောင်စီဥက္ကဌကခေတ်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ဦးလှမောင်အနေဖြင့် ကျေးရွာတရားသူကြီးအဖြစ်ဆောင်ရွက်၏။သူသည်လယ်ယာလုပ်ငန်းကို ဦးစီးစီမံသည့်အပြင် ယခင် ကလုပ်လက်စလုပ်ငန်းဖြစ်သော သင်္ဘောဖြင့်လှည့်လည်ရောင်းဝယ်သောလုပ်ငန်းကိုလည်းဆောင် ရွက်နေပေရာ ဦးလှမောင်တို့အဖွဲ့က ဝါးခယ်မမြို့နယ်အတွင်းသို့ပြန်လည်ရောက်ရှိချိန်တွင် သရက် တောရွာရှိ ဦးမြစိန်တို့နေအိမ်တွင် ဝင်ရောက်တည်းခိုလေ့ရှိ၏။ ဦးမြစိန်ကလည်း လယ်ယာလုပ်ငန်း အပြင် သားသမီးများက ကုန်စုံဆိုင်များဖွင့်လှစ်ထား၏။ ဦးမြစိန်မိသားစုကလည်း ဦးလှမောင်တို့အဖွဲ့ အပေါ်အလွန်ဖော်ရွေပြီး ဧည့်ပျူ ငှာရှိကြပေသည်။ဦးလှမောင်နှင့် ဆွေရင်းမျိုးချာများကဲ့သို့ဖြစ်နေပေပြီ ဦးလှမောင်ကလည်း ဦးမြစိန်မှာသောကုန်များအပေါ် အမြတ်မယူပဲ ဈေးရင်းအတိုင်းပင်ပြန်လည်ကာ ရောင်းချပေး၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော ဦးလှမောင်တို့အဖွဲ့က ဦးမြစိန်တို့အိမ်တွင် အကြိမ်ကြိမ်ပင် တည်းခိုကာ စားသောက်ကြရသဖြင့် ကျေးဇူးကိုသိတတ်စွာ ဆပ်ရာရောက်သောကြောင့်ပါပင်။
ဦးမြစိန်ထံတွင် သားသမီးများစွာရှိသည့်အနက် သူ့အိမ်နှင့်သူဖြစ်နေကြပေရာ ဦးမြစိန်နှင့်အတူ နေသူ သမီးတယောက်ရှိ၏ အမည်မှာ မခင်ဆင့်ဖြစ်ပြီး ချောလှယုံမျှမက ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သူလည်း ဖြစ်ပါ၏။ ဦးလှမောင်တို့အဖွဲ့အပေါ် ကျွေးမွေးဧည့်ခံရာတွင် တာဝန်ကျေလွန်းသဖြင့် ဦးလှမောင်တို့က ပင်အားနာနေရပေသည်။
သို့ဖြင့် ရင်းနှီးပွင့်လင်းသောဆက်ဆံရေးကြောင့် သွေးသားတော်စပ်သူများသဖွယ် ခင်မင်တွယ် တာနေကြပေသည်။ မခင်မြင့်သည် စုန်းပြုစားခြင်းခံထားရသူတယောက်ဖြစ်သဖြင့် ကောင်းနေချိန်တွင် ဦးလှမောင်တို့အဖွဲ့ နေထိုင်စားသောက်ရေးအတွက် သွက်သွက်လက်လက်ဖြင့် လိုသည်မရှိအောင် ဆောင်ရွက်ပေးနိုင်သော်လည်း စုန်း ဝင်ပူးသောအချိန်တွင်မူ ငိုလိုက် ရယ်လိုက် ကြောက်ပါပြီ ဟုအော် လိုက်ဖြစ်နေတတ်၏။တခါတရံစုန်းမဆိုသူက´ငါ့ကိုဘာမှတ်လို့လဲ သတ်ပစ်မယ်´ စသည်ဖြင့်ကြိမ်း မောင်းတတ်ပြန်၏။ထိုသို့ စုန်းဝင်ပြီးထွက်သွားပြီးနောက်တွင် မခင်ဆင့်မှာ ရက်အနည်းငယ်အထိ လူမ မာတယောက်ကဲ့သို့ အိပ်ယာထဲတွင် လဲနေကာ အစားပျက် အသောက်ပျက် အအိပ်ပျက် ခံစားနေရ တတ်၏။ဦးလှမောင်က ထိုအဖြစ်အပျက်ကို သုံးကြိမ်ထက်မနည်း ကြုံတွေ့ရသဖြင့် စိတ်မကောင်းဖြစ် ရ၏။ မခင်ဆင့်၏ စုန်းပြုစားခံနေရသည်ကို အထက်လမ်းဆရာဆိုသူတယောက်က ကုစားနေသည်ကို ဦးလှမောင် မြင်တွေ့နေရသော်လည်း မခင်ဆင့်ရောဂါက သက်သာထူးခြားခြင်းမရှိသည်ကိုလည်း ဦး လှမောင်ကိုယ်တိုင်မြင်နေရ၏။
တနေ့တွင် ဦးမြစိန်တို့အိမ်သို့ ဦးလှမောင်တို့ရောက်နေခိုက် မခင်ဆင့် စုန်းပူးချိန်နှင့်ကြုံနေ၏။ ထုံးစံအတိုင်းပင် မခင်ဆင့်က ကြောက်ပါပြီဟု အော်ကာ ငိုနေ၏။မခင်ဆင့်၏လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ကြိုးနှင့်တုတ်ချည်ခြင်းခံထားရသလို ပူးကပ်နေကာ ခန္တာကိုယ် လဲကျမယောင်ဖြစ်လိုက် တယောက် ယောက်က ဆံပင်ဆွဲပြီးထူလိုက်သလိုဖြစ်ပြီး ပြန်လည်မတ်လိုက်နှင့် မသက်မသာခံစာနေရ၏။ ဦးလှမောင်သည် ထိုအဖြစ်ကိုကြည့်ကာ အတော်ပင်စိတ်ထိခိုက်မိ၏။မခင်ဆင့် မည်သို့မည်မျှ ခံစားနေရမည်ကို ကိုယ်ချင်းစာမိ၏။ ဦးလှမောင်က ထိုစုန်းမဆိုသူကို ပြောလိုက်၏။´ ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် ဒီအိမ်ဟာကျွန်တော်တို့တည်းခိုရာ စားသောက်ရာ ကျေးဇူးရှင်အိမ်ဖြစ်ပါတယ်။ မခင်ဆင့်ကလည်း ကျွန်တော်တို့ရဲ့ကျေးဇူးရှင်တယောက်ဖြစ်ပါတယ်။ မခင်ဆင့်ကိုယ်စားလည်း ကျွန်တော်က အနူးအညွတ်တောင်းပန်ပါတယ်။မခင်ဆင့်မှာအပြစ်ရှိရင် ခွင့်လွှတ်ပါ ခင်ဗျား’ ။
ဦးလှမောင်စကားဆုံးသည်နှင့် မခင်ဆင့်နှုတ်မှ စကားသံထွက်လာသည်။’ကောင်းပြီ ငါ့ မောင်တောင်းပန်လို့ အမပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်ပါ့မယ်’။ ထိုအခါ အနီးတွင်ရှိနေသော အထက်လမ်း ဆရာက သူလက်မှဆေးကြိမ်လုံးကိုမြှောက်ကာ ‘ဟဲ့ စုန်းမ၊ ငါဆရာအမိန့်ပေးတာကိုတော့ နင်က မနာခံဘူး ဧည့်သည်စကားကိုတော့ နားထောင်တယ် ငါ့ကိုမလေးစားဘူးလား’ ဟုပြောလိုက်ရာ စုန်းမဆိုသူက ‘ ဟဲ့ ဆရာ နင်ကဆရာလုပ်ပြီး သီလလည်းမရှိဘူး ဒီဧည့်သည်မောင်လေးက ကုန် သည်ဖြစ်ပေမယ့် သီလလုံခြုံတယ် ဒါကြောင့်သီလရှိတဲ့သူတဲ့စကားကို လေးစားနားထောင်တာ’ ဆရာဆိုသူငြိမ်သွား၏။
ဦးလှမောင်က ‘ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ ခုလိုကူညီတာကို သာဓုလည်းခေါ်ပါတယ်’ဟုပြော လိုက်ရာ စုန်းမဆိုသူက ‘ ငါ့မောင် မမတို့စုန်းပညာဆိုတာ သားစဉ်မြေးဆက်ခံယူ ကြတယ်။ မမ နံမည်က မမြခင် ပါငါ့မောင်အကြောင်းရှိတဲ့အခါ မမနံမည်ကို တ ပြီးခေါ်လိုက်ပါ။ မမရောက်အောင် လာခဲ့ပါ့မယ်’ စကားဆုံးသည်နှင့် မခင်ဆင့်လည်း ပကတိလူကောင်းတယောက်လို ရွှင်ရွှင်လန်းလန်း ဖြင့်စကားပြောတော့သည်။
(၃)
ဦးလှမောင်တို့အနေဖြင့် အထက်အညာဆီခရီးဆက်နေရသဖြင့် ဦးမြစိန်တို့ထံမရောက်သည်မှာ နှစ်လခန့်ရှိပေပြီ။ယခုမူ အညာကပြန်လာပြီးနောက် ဆန်များဝယ်ယူရန် မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသ လပွတ္တာ မြို့မှတဆင့် ဝါးခယ်မရှိ အမျိုးဖြစ်သူအိမ်သို့ရောက်နေ၏။ ညစာစားပြီးနားနေချိန်တွင် ဦးလှမောင်၏ တပည့်ဖြစ်သူ ကိုလှကျော်က အစ်ကို ဟိုစုန်းမဆိုတာ တကယ်မှန်လားမမှန်လား ခေါ်ကြည့်ပါလားဗျ ဟုပြောသဖြင့် ဦးလှမောင်က ခဏစဉ်းစားပြီ အေးဟုတ်တယ်ကွ ငါလည်းမေ့နေတယ်ဟုဆိုလက်၏။ အခြားသူများကပါ ပြောသဖြင့် ဦးလှမောင်က ‘မမြခင် ခင်ဗျား ကျွန်တော့်အနေနဲ့တွေ့ချင်ပါသဖြင့် လာရောက်ရန် ဖိတ်ကြားပါတယ်’ဟုဆိုလိုက်၏။
မကြာမီပင် ဦးလှမောင်တို့တည်းခိုရာ အိမ်ရှင် ဦးဘဝမ်း၏သမီးဖြစ်သူမစောမေ သည် ဦးလှမောင် တို့နှင့်စကားပြောရာမှ မျက်နှာအမူအယာပြောင်းကာ ကိုယ်က အနည်းငယ်တုန် လာပြီးနောက် ‘ ကဲ ငါ့မောင် မမ ရောက်ပြီ ဘာအကြောင်းရှိလို့လဲ’ ဟုပြောလိုက်ရာ ဦးလှမောင်တို့ အံ့အားသင့်နေကြပြီး နောက်မှ ‘ကျနော့်ညီတွေက ဟုတ်မဟုတ် စမ်းတဲ့အနေနဲ့ခေါ်ခိုင်းလိုက်တာပါ ကျနော်ယုံကြည်ပါပြီ’ ဟုပြောလိုက်၏။ ထိုအခါ စုန်းမဖြစ်သူက ‘ ငါ့မောင်မယုံမရှိပါနဲ့ စုန်းဆိုတာ တကယ်ရှိပါတယ်။ မဟုတ်ပဲ စုန်းယောင်ဆောင်နေသူလည်းရှိတယ်။အစစ်နဲ့တော့ကွာပါတယ်။ မမတို့က သီလလည်းစောင့်ပါတယ် သီလရှိသူတွေကိုလည်း လေးစားပါတယ်’ ဟုပြောလိုက်၏။ ဦးလှမောင်က ‘မမကို ကျွန်တော်လေးစား ယုံကြည်ပါတယ် ကျွန်တော့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါ’ ဟုပြောလိုက်ရာ ‘ဒါဖြင့်မမ သွားမယ်’ဟုဆိုလျှက်ထွက်သွား တော့၏။
ဤစာဖတ်သူများအားလုံးပျော်ရွင်ချမ်းမြေ့ကြပါစေလို့ရွှေချစ်သူမှဆုတောင်းမေတ္တာပို့သပေးပါတယ်။
မျှဝေပေးခြင်းဟာလည်းမေတ္တာတစ်မျိုးပဲမို့ မျှဝေပေးပါနော်...
Credit:World Myanmar(world-myanmar.com)
